İki dakikanızı alacak.

Neyin koşuşturmacasını yapıyoruz anlamadım ki?

Hep bir yerlere yetişme çabası ya da birilerine laf yetiştirme mücadelesi, kendini ifade edebilme-edemediğin taktirde yokluktan stres üretme sorunu, "O bana bunu dedi, benim ona şunu demek o an aklıma gelmedi," pişmanlıkları, tonla laf-davranış kalabalığı...

Ne oluyoruz yahu?

Kimimiz başkaları için kimimiz de gelecek kaygısı için yaşamaktan bugünümüzü unuttuk!

Şu anda ben bu yazıyı yazıyorum. 19'da başladım muhtemelen 20'yi bulacak bitirmem, bir saattir yazıyorum. Siz üç beş dakikada okuyup, hayatınıza devam edeceksiniz. Ama bu sayfadan çıktıktan sonra demelisiniz ki: "Bu çocuğun derdi neydi? Ne anlatmak istedi bize?" Yani bunu demeniz için yazıyorum ben. Bunu sizlere dedirtmek için. Bu farkındalığın ortaya çıkmasında benim de katkım olsun diye. Öyle felsefi şeylerden de bahsetmiyorum, hepimizin her gün çeşitli şekillerde dile getirdiği genel/güncel sıkıntıdan bahsediyorum!

Koşuşturmacaların içinde benliğimizi unuttuk.

Yalanlar içinde doğrularımızı kaybettik.

Nefretlerimiz içinde aşkı buhar edip uçurduk.

Ne olduk biz yahu?

Bir durup, en azından iki dakika bir düşünelim.

Biz nerede yanlış yaptık?