Köşe yazarları ve yazım yanlışları

Kusura bakmayın ama kendinizden utanmalısınız.

Bazen, bu işin eğitimini alıp almadığınızdan şüphe ediyorum. Hayır, aslında etmiyorum çünkü yazım kurallarını ilkokulda öğreniyoruz. İlkokula gitmeyen bir köşe yazarımız yoktur tahminimce. Varsa da, bunu bilmek için alim olmaya zaten gerek yok: "Sevgili çocuklarım, bugünkü dersimizde ne öğrendik: Cümle büyük harfle başlar!"

Ve bazen, o köşelerinizi hiç hak etmediğinizi düşünüyorum.

Hayır, bir “blogger”ın köşe yazarlarını kıskanıp isyanlara girmesi sonucunda anlık bir kararla ortaya çıkan yazılardan değil bu. Zira yazımı yazdıktan sonra defalarca okudum ve şu an için blog hayatımdan fazlasıyla memnunum.
Öncelikle şunu belirteyim ki bu yazımda belli kişileri hedef almak gibi bir derdim olmadı. Öyle olsaydı isim vermekten kaçınmazdım. Ben yalnızca, yıllardır çok iyi bir okur olarak, köşe yazılarındaki sorunlardan birine dikkat çekmek istiyorum. Bunlar genel gözlemlerim, bir günün ya da bir haftanın meyveleri değil.

Ayrı yazılması gereken “de, da” eklerini ayrı yazan sayın köşe yazarlarımız, yazım kurallarını sadece bu ekten ibaret sanıyorlar galiba... Ayrı yazılması gereken "de, da"yı ayrı yazınca, tamam; yazılarını noksansız sanıyorlar!

Gazeteyi elime aldığımda şöyle takılmadan, pürüzsüzce, kendimi akan bir suya kaptırmışım gibi okuyabildiğim köşe yazısı sayısı ne yazık ki çok az. Var, ama çok az.
Bu arada, ana gazetelerden bahsetmiyorum. Ana gazetelerdeki köşe yazılarında da birazdan bahsedeceğim yanlışlara zaman zaman rastlıyorum ancak burada asıl sözüm ana gazetenin dışındaki eklerdeki köşe yazarlarına.

İşlenen konular genel olarak herkesin yazısında çok güzel, ama söz yazım yanlışlarına gelince...
Evet, cümleye büyük harfle başlamayı unutuyorsunuz.

Sözcüğü yanlış yerde kullanıyorsunuz.

Gerekli yerlere şu tek “tık”lık virgülü koymayarak anlamda karmaşa yaratıyorsunuz.
Tırnak işaretini açıyor, ama kapamıyorsunuz. Ya da kapıyorsunuz, ama neyi kapamışsınız; tırnak işareti açılmamış ki!

Aynı cümle içinde aynı türden kelimeleri kullanırken birinin başına “2”, birinin başına “iki” yazıyorsunuz. “Üç oda, 2 salon, iki misafir odası, 3 banyo” diye bir öyle bir böyle yazmanızın gereği nedir, yıllardır anlayabilmiş değilim. Ya da bu bana mı çok batıyor, öyleyse söyleyin.

Hangi ilçe hangi ile bağlı onu bile bilmiyorsunuz. İnternet elinizin altında, yazıp aramaya üşeniyor musunuz?

Hangi ilçenin hangi ile bağlı olduğunu bilseniz bile yazımlarından haberiniz yok. Bazen orayı kastedip etmediğinizi bile anlayamıyoruz. Anlamamız için elli takla atmamız gerekiyor.

Bazen cümlelerinizin sonunda, noktadan hemen sonra, klavyeye fazla basmanızın sonucu olan ilgisiz harfler görüyoruz.
Daha ne olsun? 
Bunlar yeter de artar bile. 

Hayır, “Hepimiz insanız, hata yaparız,” cümlesi bence burada kabul edilemez.

Biz "blogger"lar bile üç beş kişi okuyacak da kendimizi birilerine göstereceğiz, sesimizi duyuracağız, "Biz de buradayız!" şeklinde haykıracağız diye saatlerce emek vererek en düzgün, en iyi, en güzel yazıları hazırlamaya çalışıyorken (son dönemlerde türeyen ve seviyesiz yazılar yazan kişilerden bahsetmiyorum tabii); siz milyonlara hitap eden, her gün hem basılı olarak hem de internet ortamında takipçilerine ulaşan köşe yazarlarının bunu yapmaya hakkı yok.

Bir sütunluk yazıyı yazdıktan sonra insan bir okumalı, bir daha okumalı ve bir daha okumalı.

“Benim bir adım var, az çok markam var, bu yazıdaki şu hata bana yakışmaz,” deyip hatası varsa eğer, düzeltmeli insan.
Bu o kadar zor bir şey mi?
Pek emin değilim ama sanırım yazısını tek başına hazırlamayan yazarlarımız da var; bari sizde bu hataları görmeyelim! Ekibinizde sorun varsa, elemanları değiştirin? Ne bileyim, çözüm bulun işte.

Belli ve genel anlamıyla sınırlı bir takipçi kitlesi olan bloguma ben bile bu kadar çok emek veriyorken, sizin yaptığınız iş midir?
Ben yazılarımı yazdıktan sonra defalarca üstünden geçiyorum, adeta mercekle hata arıyorum. Tabii yine de hatalarım oluyor, zaten olmalı da; ben ne sizler gibi gazeteceyim ne de bu işin eğitimini aldım. 
Yazıysa yazı, imlaysa imla, özense özen; o zaman niçin kimse bizi takip etmiyor?
Niçin bizim yazılarımız değil de, sizin yazılarınız okunuyor?
Çünkü siz belli bir yaşın üstünde, belli bir üslubu olan, okurunu nasıl tavlayacağını bilen ve nükte yapmayı öğrenmiş, tecrübelerle bugüne gelmiş insanlarsınız. 
Ama sizler de hata yapınca aramızda neredeyse hiç fark kalmıyor. Sadece şu fark ediyor: Siz ülkenin çok ünlü bir gazetesinde yazmış oluyorsunuz, ben de ülkenin çok ünsüz bir blogunda. Siz milyonlara hitap ediyorsunuz, ben üç basamaklı sayılara. Sizin adınızı herkes biliyor, benim adımı hiç kimseden biraz daha fazlası. 
Okur sizi okumaya devam ediyorsa eğer, sizin de yazılarınızdaki hataları düzeltmeniz gerekir. Bu okura karşı bir borcunuzdur. Eminim benim gibi düşünen bir sürü insan vardır. Zaten köşe yazısı okuyan insan da belli kuralların farkında olan insandır. Demek ki okurlarınızın gözünden kaçmıyor yaptığınız hatalar... Demek ki seslendiğiniz kitle içinde, bu bilince ulaşmış insanlar da var...

Bu da yazarlık yolunda ilerleyen on yedi yaşında bir gencin eleştirisidir işte!

Bir gün bir gazeteye ya da bir dergiye yazılar yazmak gibi bir görevim olursa ve bu yazıyı ofisimde baş köşeye asmazsam, bana da Mert demesin kimse!